ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΗΣ!!!

Από την μικρή 16χρονη αναγνώστριά μου,  Μα.Ελ., έλαβα και δημοσιεύω -χωρίς κανένα δικό μου  σχόλιο- ένα της ποίημα:

Ο αγέρας φυσά,

καταιγίδα ξεσπά, 

στου βουνού τα ριζά 

γυροφέρνει

ένας γλάρος πετά,

το σκυλί αλυχτά

κι η βαρκούλα ανοιχτά,

βολοδέρνει....

Τρομαγμένα πουλιά,
τρέχουν μεσ΄τη φωλιά,

στη ζεστή αγκαλιά,

που προσμένει

κι η δική μου καρδιά,

χωρις καν συντροφιά,

τις ριπές του βοριά,

υπομένει....

Η ατμόσφαιρα μουντή,

ορατότητα μικρή,

και η πείρα πικρή,

συνταράσσει, 

μα η ζωή πιστευτή,

ψιθυρίζει στ' αυτί,

μπόρα είναι κι αυτή,

θα περάσει! 

Κάνε υπομονή, 

να ακούω τη φωνή,

τη φωνή που κινεί

τους ανέμους,

θάρθει πάλι η αυγή,

και ο ήλιος θα βγεί,

να φωτίσει στη γη,

τους χαμένους....

Για την αντιγραφή:

vavelhaber

Υ.Γ. Το blog, παραμένει φυσικά σταθερά ανοιχτό σε τέτοιες εμπνεύσεις.